cerita itu...

Di sebuah cafe bersama-sama sepinggan nasi sup daging dan 2 teh ais...suasana agak riuh dgn bunyi suara pengunjung-pengunjung yg sedang sibuk bercerita ttg masa depan barangkali...


putera : awak, nak tau tak masa kecik2 dulu kan sy bercita2 nak buka negara sendiri...[sambil tergelak kecil]...

puteri: [tergelak sama]...biar btol awak ni...

putera : btol la...sy nak buka kerajaan antara semenanjung dgn sabah sarawak...kan ada laut kosong kat situ...[agak serius]...

puteri : camne nak buka kerajaan kat laut...takkan nak tambun tanah kot...[tersengih]...

putera : takla, tgk citer duyung...guna botol je...[ketawa]..

puteri : [sukanya tgk dia ketawa smpai tutup mata..comel]...klu camtu takleh la nak wat rumah ke atas tu...

putera : aa gak kan...tp klu nak beli tanah mesti mahal...lagipun sape nak jualkan...

puteri : tu la..tapi nape awak nak buka kerajaan sendiri...

putera : ye la, leh jadi perdana menteri...boleh suruh org buat smua...

puteri : [terdiam sambil dalam hati berkata...awak, sy taknak awak jadi perdana menteri sbb klu awak jadi perdana menteri, awak mesti takkan ada masa bercerita mcm ni ngan saya lagi]...

putera : kenapa diam...kelakar kan cita2 saya...

puteri : takla...hrp2 awak dpt buka kerajaan sendiri satu hari nanti...

putera : klu sy berjaya sy akan bagi sebidang tanah tok awak kat kerajaan sy tu...nak tak...

puteri : [angguk walaupun lam hati berkata, sy tak mau tanah kat kerajaan awak...sy taknak apa2...sy nak waktu berhenti...]....


dan permintaan puteri tertunai...masa berhenti di situ ttp hanya dlm memori puteri...tiada lagi cerita ttg kerajaan...

yang ada hanya kenangan...tersimpan erat dalam hati puteri...

dan putera itu walaupun masih blom berjaya membuka kerajaan sendiri...tp putera dah lupakan puteri...tp...semoga dia tak lupa tok berikan sebidang tanah bila dia berjaya nanti...itu harapan puteri...


...memory will alwaiz remain as memory...